دو نفر از نزدیکانمان دعوایشان شده، زن و شوهری که بیش از بیست سال، شاید حدودا سی سال با هم زندگی کرده اند و حالا دعوایشان بالا گرفته و می خواهند از هم جدا بشوند، ابتدا به ساکن اگر به کسی بگویی حتما جا می خورد، مسئله شدیدا تکان دهنده است، اینکه در یک خانواده مذهبی این اتفاقات بیفتد و البته ویژگی های دیگری که این خانواده دارند و فعلا کاری به آن ها نداریم، . اول کار آدم جا می خورد، شدیدا به فکر فرو می رود، ضربان قلبش بالا می رود، خود من هر مرحله ی تازه ای که می شنیدم، مثلا یک بگو مگوی با صدای بلند و الفاظ ناشایست را که برایم تعریف می کردند، ضربان قلبم بالا می رفت، دلم نمی خواست به قضیه فکر کنم، حالم خراب می شد، به هم می ریختم، اما الان نه، برایم عادی شده، شاید دو سالی هست که کار شدیدا بالا گرفته، البته چهار سالی هست که با هم مشکل دارند، البته تر که از اول ازدواجشان پایین و بالا زیاد داشته اند، اما از چهار سال پیش بینشان شکرآب شد و دیگر هم درست نشد، شاید باید زودتر قضیه را جمع می کردند، شاید خودشان هم باورشان نمی شد که کار به اینجا برسد، شاید اصلا تصور می کردند طلاق هم چیز خیلی بدی نیست، جدا می شویم و راحت تر زندگی می کنیم، اما الان، امروز که چند ماهی هست که از همدیگر جدا زندگی می کنند، هنوز طلاق نگرفته اند اما جدا هستند، امروز معلوم شده طلاق چیز وحشتناکی است، این طور نیست که تصمیم بگیریم لباسمان را عوض کنیم و برویم توی اتاق لباس قبلی را در بیاوریم، انگار که این لباس ازدواج جوری به آدم می چسبد که کندنش بیش از تصور ما درد دارد، این دو نفری که می گویم، همین الان که دارند تلاش می کنند لباس را در بیاورند سر تا پایشان درد گرفته، لامصب روح انسان که خراب شود جسمش هم درب و داغان می شود، هرکدام هزار درد و بیماری جسمی پیدا کرده اند، سنی ندارند اما به اندازه ی بیست سال پیرتر از خودشان مریضی گرفته اند، این فقط بیماری جسمی است، بیماری های روحی که بماند.
غرض اینکه طلاق یکی از مزخرف ترین پدیده های انسانی است، در روایت هم داریم که یکی از مقبوض ترین حلال های خداوند طلاق است، متاسفانه وقتی دعوا و درگیری زیاد شد عادی می شود، نباید بگذاریم حتی توی ذهنمان هم طلاق عادی بشود، غیر از خود زوج، اطرافیانشان هم بدبخت می شوند، فکر و خیال و اعصاب خوردی و نگاه دیگران و هزار و یک مشکل که تازه بعد از طلاق بروز می کند.
باید مواظب باشم، خودم می دانم که در زمینه محبت به همسرم ایراد دارم و کارم می لنگد، فعلا دست خودم نیست اما هر طور شده باید اختیار خودم را دستم بگیرم و بیش تر کوتاه بیایم و بیشتر محبت کنم. دعوا نباید طولانی بشود، بالاخره هر کار کنیم دعوا اتفاق می افتد اما نباید طولانی بشود، به نظرم از سه روز که بگذرد کار خراب شده، همان سه روزش هم زیاد است اما
خدایا خودت به ما رحم کن، من در عین ادعای زیاد ضعیفم، هیچ ندارم، نه اخلاق درست و حسابی دارم نه چیزی دارم که همسرم به خاطر آن پای من بسوزد و بسازد، خودت دلش را نرم کن، خودت زندگی مان را حفظ کن.
هم ,طلاق ,است، ,شاید ,کار ,زیاد ,هست که ,می خورد، ,ترین حلال ,بیماری جسمی ,جا می ,نباید طولانی بشود،
درباره این سایت